Town Cryer, ponura legenda z przeszłości

Dawno nie podróżowaliśmy do zrujnowanego miasta, w którym wciąż trwa walka o ostatnie dusze, bogactwa i zwłoki (co kto lubi). Jeśli ktoś tęsknił za klimatami typowymi dla Mordheim, to dzisiaj się pewnie ucieszy. Trudno o coś bardziej mordheimowego, niż Town Cryer, widmo przeszłości, która na zawsze przeminęła, ale wciąż jeszcze potrafi ścigać tych, którzy bez żadnego szacunku wkraczają w zgliszcza... Choć powstała legendarna już figurka "miejskiego krzykacza", nie jest to żaden najemnik ani Postać Dramatu, a jedynie specjalne zdarzenie losowe. Spotkanie z nim może mieć dramatyczne skutki, choć nie doświadczycie od niego fizycznego ataku. Tym niemniej lepiej omijać miejsca, gdzie we mgle majaczy postać w łachmanach i słychać dźwięk dzwonka...

Pojawia się jakby znikąd. Czasem - jeśli masz szczęście - usłyszysz z dala dzwonek. Może pomyślisz, że to przyjazna dusza? Nie - nawet będąc w Mordheim od wczoraj wiesz, że to niemożliwe. Może weźmiesz go za jednego z trędowatych... i obyś miał rację. Lepiej napotkać dotkniętych zarazą nieszczęśników, niż jego. 

Z daleka zdaje się zupełnie ludzki. Nie otacza go złowroga poświata. Nosi znoszone łachmany, ale wielu w tym mieście nie ubiera się zbyt elegancko. W drugiej dłoni trzyma jakiś papier. Pożółkły plik kartek kruszy się pod najlżejszym dotykiem. Nie zwracasz na to uwagi. Teraz prócz dźwięku dzwonka słyszysz coś jeszcze. Jego usta poruszają się, ale mówi tak cicho, że ledwo go słychać. Jeszcze chwila, a dosłyszysz szept i wtedy będzie za późno...

Nagle zauważasz, że jego twarz ledwie przypomina ludzką. Niezupełnie wygląda na umarłego, ale wiesz w głębi serca, że od dawna nie ma go wśród żywych. Oczy ma puste i zasnute mgłą. Nie miota klątw w tajemnych językach i nie rzuca uroków. Ale już wiesz, że wszystko, po co tu przybyłeś, przepadło. Mało tego - wszystko, co za sobą pozostawiłeś, również jest już stracone. Wszyscy, których życie zgasło w jednej chwili w wyniku zagłady Mordheim, zdają się to milcząco potwierdzać. Milczenie zmarłych - tych pogrzebanych i tych zbezczeszczonych - staje się nagle nie do wytrzymania. Chwytasz się za głowę, próbujesz zatkać uszy. Na próżno, ciągle słyszysz ten głos. Ale jego właściciela już nie ma. Minął cię, wyrzekłszy zaledwie kilka słów. Słów, których już nigdy nie zapomnisz. 

Spoglądasz na towarzyszy z szaleńczą rozpaczą. Nie wiedzą, co się stało, są zdezorientowani. Czy słyszeli to samo, co ty, czy też dla każdego z nich miał on inne proroctwo, inną zapowiedź klęski? A może byłeś jedynym, który go dosłyszał? We mgle własnych łez dostrzegasz na bruku jasną plamę. Schylasz się i podnosisz papier, lecz zanim zdołasz przeczytać, co na nim napisano, ten rozpada się w proch. 

***

Ten model to legenda, więc choć prosty, trochę mnie onieśmielał. Chciałam, żeby był kolorowy, ale bez przesady - tak, aby te kolory nie zrobiły z niego brakującego członka bandy Karnawału. Chciałam też, żeby nie był ani widmem w dosłownym znaczeniu (nie malowałam go jako ducha), ani czymś w rodzaju zombiaka, jak w oryginalnej wersji. Choć wygląda nieświeżo i niezdrowo, to nie chodzi o prymitywne straszenie zgniłkiem. Jego sposób działania jest wszak bardziej podstępny (po szczegóły zapraszam do numeru 22 Town Cryera, gdzie znajdują się zasady owego pana). Dziękujemy Staśkowi i Konradowi za pomoc w zdobyciu tego modelu! Mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Zapraszam do obejrzenia!