Gobliny z Morii, czyli speedpainting po mojemu (#1)

Każdy czasem czegoś innym zazdrości. Nic w tym złego, jeśli to zazdrość bez domieszki nieżyczliwości - taka może być nawet motywująca. I jest dokładnie tak, jak z prostymi i kręconymi włosami - kędzierzawi całe życie prostują kudły, a prostowłosi marzą o kręconych. No, może to tylko domena kobiet, ale tak jest często ;) Bloger blogerowi też zazdrości. Umiejętności, posiadania archiwalnych figurek, których już nie można dostać, czasu na hobby. Ja zazdroszczę czasem ludziom... speedpaintingu. Mimo że wszyscy wiemy, iż jakość liczy się bardziej niż ilość, to jednak wygrzebanie się spod kupy modeli do pomalowania czasem dyktuje rozwiązania kompromisowe. Poza tym, co z tego, że jakość jest ważniejsza. Zawodowych malarzy, którzy wygrywają konkursy, bo siedzą kilka tygodni nad jedną figurką, jest naprawdę garstka. A co z tymi, którzy chcą mieć modele do grania lub do kolekcji, na przyzwoitym poziomie, ale chcą je wreszcie mieć, a nie głaskać ucho pojedynczego orka czterdziestoma warstwami rozwodnionej farby przez pół roku? Dlatego właśnie wzięłam się za coś, co przynajmniej z nazwy i z ogólnych założeń można nazwać speedpaintingiem, chociaż tu definicji może być wiele. 

Po pierwsze, ja speedpainting zawsze rozumiałam jako jedną czynność, wykonywaną bez przerw. Siadam, maluję model w krótkim czasie, kończę. Teraz to u mnie jak wycieczka z buta na Domaniewską.

Czyli już wiem, że to nie dla mnie. Nie dla mnie również aerograf, który przez innych często jest zaprzęgany do przyspieszenia malowania figurek. To znaczy, pewnie kiedyś go użyję, ale jestem  z tym tak niekumata, że to raczej byłby slowpainting i nieustanne poprawianie czegoś. Pracy by na pewno nie przyspieszył. Nie mogę też pomalować tak wielu modeli naraz. Dla mnie trójka to maksimum. Nie, nie, nie. Nic nie pasuje. Jedyne założenie speedpaintingu w moim wykonaniu, zbieżne z szybkim malowaniem innych, to "pomalowanie modelu w czasie dużo krótszym, niż zazwyczaj". Pozostałe założenia nadawałyby się raczej do gry w prawdę i wyzwanie, ale zdobędę się na tę pierwszą. 

Po pierwsze, nie każdy model nadaje się do speedpaintingu. Figurki, które pomaluję na szybko, muszą być:

- brzydkie

- małe 

- niezbyt skomplikowane w rzeźbie

- mało znaczące na polu bitwy (nawet jeśli całe życie przestoją na półce)

Zatem najlepsze modele to atak klonów, których do gry (nawet czysto teoretycznej) potrzeba wiele, a uroda ich jest sprawą dyskusyjną. 

Po drugie, ja sama narzucam tu sobie więcej sztywnych reguł (żeby pozbyć się pokusy dłuższego siedzenia nad tymi figurkami), niż przy standardowym malowaniu. Nie narzucam reguł czasowych, bo nie ma to żadnego sensu. Wszak oznaczałoby to, że mogę z góry przewidzieć, ile czasu mam na figurki danego dnia. A umówmy się, z dzieckiem w domu to mało przewidywalne. Jednego tygodnia codziennie udaje się przysiąść, a kolejnego czasoprzestrzeń robi dziwne wygibasy i w godzinę po powrocie męża z pracy jest już północ, choć jak zawsze pracował do 16...

Zatem, choć trochę wstydliwe te zasady, to niech już będą sformułowane czarno na białym. Będę pisać oczywiście na przykładzie goblinów, choć pewnie do wielu innych stworów da się to zastosować. Podstawowe kolory + washe to wspólny dla wszystkich modeli tryb malowania. W przypadku speedpaintingu jednak:

1) Więcej niż trzy warstwy farby to strata czasu.

2) Nikt nie zagląda goblinowi pod sukienkę ani za tarczę. Jak czegoś nie widać, albo trudno dotrzeć pędzlem, to nie trzeba tam malować.

3) Niedociągnięcia maskujemy washami i technicalami, bo poprawki zajmują więcej czasu.

4) Goblin może mieć zeza. Oczy malujemy raz, bez poprawek. Zawsze można chlapnąć w oko krwią i powiedzieć, że je stracił (patrz punkt 3). 

5) Jak najmniej czasu na metaliki. Te zbroje są i tak zniszczone i zardzewiałe, a w wiele miejsc nie da się dotrzeć pędzlem (patrz punkt 2 i 3).

6) Pigment twoim najlepszym przyjacielem, zaraz po korozji, krwi i washach.

7) Najładniejszą i najbardziej dopracowaną częścią modelu może być podstawka i nie będzie to obciachem. 

Co do efektu końcowego (tak tytułem podsumowania): kontrast normalnie pomalowanych modeli do tych speedpaintowych być odrobinę mniej rażący, niż na tym obrazku:

I właśnie teraz, na szarym końcu moich przydługich wywodów, wrzucam pierwszego speedpaintowego goblina, jako dowód na to, że ja też umiem! Po mojemu, ale zawsze. O samym malowaniu napiszę więcej kolejnym razem. Zapraszam do obejrzenia i oswojenia się z tym widokiem, bo w lipcu niczego innego raczej tu nie będzie.